Iranocichla hormuzensis COAD, 1982
Iranocichla; Irano verwijzend naar het land van herkomst en cichla verwijzend naar de familie der cichliden - hormuzensis verwijst naar Hormuz, ooit een bekend emporium (handelsplaats) aan de monding van de Perzische Golf, waaruit Hormuzdgan stamt, de provincie waartoe de soort endemisch is.
Coad Brian. 1982. "A new genus and species of cichlid endemic to southern Iran". Copeia. 1982(n. 1), pp. 28-37
I. hormuzensis is zwart gekleurd op het ventrale deel van de kop en borst, bij I. persa is dit deel oranje. De kleur is aan de basis grijs. Elke schub is voorzien van een kleine iriserende vlek (bij I. persa zijn dit grote vlekken) De rugvin is voorzien van een duidelijk zichtbare Tilapia-vlek. Deze vlek vervaagd echter als de vissen hun volwassenheid bereiken. Op de staartvin van I. hormuzensis zijn slechts enkele vlekken zichtbaar terwijl bij I. persa de staartvin duidelijke witte vlekken heeft die tesamen strepen vormen. Het betreft een kleine soort. De lengte van deze vis is om en nabij 13 cm. Vrouwtjes blijven iets kleiner. In het aquarium kan deze vis wat groter worden. Het onderscheid in sekse is lastig om vast te stellen. Slechts bij territoriaal, seksueel actief gedrag, of vechten, is het geslachtonderscheid op te maken.
Komt endemisch voor in de Mehran rivier delta gelegen in de zuidelijke Iraanse provincie Hormozgan.
Erg levendige vissen. Deze soort beschikt over intraspecifieke agressie (agressie naar soortgenoten), maar niet zodanig dat ze niet met meerdere soortgenoten in een aquarium gehouden kunnen worden.
Hogere waterplanten komen in deze wateren niet voor; uitsluitend algen en vermoedelijk vormen die, tezamen met detritus en aanvliegdiertjes, de voornaamste bron van voedsel. In het aquarium beperkt men zich best tot spirulina-vlokken en tabs. Levend voer wordt genegeerd. Granulaat kan beter achterwege gelaten worden. Zij kunnen grotere brokken voedsel niet goed verwerken en de darmen kunnen verstopt raken.
Maternale muilbroeder die er een broedseizoen op na houdt tussen het einde van de winter en het begin van het voorjaar. Mannetjes zijn in de meerderheid in een verhoudig van gemiddeld 1: 1,4. Een vrouwtje draagt maximaal zo'n 150 eieren. (Esmaeili et al, 2009) Het blijkt erg lastig te zijn ze na te kweken, omdat de broedende vrouwtjes erg schrikachtig zijn en zo daardoor de eieren of jongen snel inslikken.
De leefomgeving van deze vissen is in grote mate blootgesteld aan invallend zonlicht, hetgeen uiteraard gepaard gaat met hoge temperaturen (ca 33-40 °C). Het zoutgehalte ligt om en nabij 66-75 Millisiemens (NIET µS!) Deze omstandigheden hoeven echter niet exact nagebootst te worden. Ondanks dat het levendige vissen zijn valt het mee met de intraspecifieke agressie en kan men gerust een groepje van 10 stuks houden in een aquarium met een inhoud van 100-120 liter.
Gezien de bovenstaande omstandigheden is het een vis die het best door de meer ervaren aquariumliefhebbers gehouden wordt, vandaar ook dat het stoplicht op oranje staat.
