Kort avontuur met Paraneetroplus omonti
Tekst en foto van Art Parola, vertaling Rene Beerlink
Een van de meest gevierde prestaties van mijn leven, tot nu toe, is deze foto van Paraneetroplus omonti in zijn natuurlijke habitat. Dit is de eerste keer dat een juveniel van deze soort ooit in het wild is gefotografeerd. P. omonti is endemisch in het midden van de Rio Tulija en leidt een migrerend bestaan, hij zwemt op en neer in de rivier, waardoor hij buitengewoon moeilijk te vinden is. De rit naar de rivier duurde uren, en we waren de enige gringo's in kilometers omtrek.
Tijdens de rit werd gesproken dat Juan Miguel Artigas Azas de enige persoon ter wereld was die deze soort ooit in het wild gefotografeerd had. Een van mijn metgezellen keek me grijnzend aan en zei: "Uitdaging geaccepteerd, hè Art?" waarop ik opgewonden antwoordde: "Uitdaging geaccepteerd!"
Toen we bij de rivier kwamen, bleken de omstandigheden vreselijk. Het had geregend, dus het water was koud, diep en troebel. De stroming was snel en fotograferen zonder te worden meegesleurd was buitengewoon moeilijk en zelfs gevaarlijk. Maar ik wist dat de soort er ergens was en ik was vastbesloten om een foto te maken. Na een paar uur zoeken was de vis nog steeds nergens te bekennen en was ik de enige die nog in het water lag, zij het koud en rillend. (Het is vrij gemakkelijk om onderkoeld te raken in dit water, aangezien het menselijk lichaam ongeveer 25 keer sneller warmte verliest dan in lucht).
Ik stond op het punt om ermee te stoppen, maar besloot het nog even te proberen, ondanks mijn extreme ongerief op dit punt. Ik haalde diep adem en dook onder water, terwijl ik mijn voeten in een verzonken boomstam zette om te voorkomen dat ik werd meegesleurd. Na een paar ogenblikken besefte ik wat ik zag. Ik kon mezelf en de camera één keer positioneren voordat de vis wegschoot terwijl mijn longen branden door gebrek aan zuurstof. Toen ik bovenkwam, begon ik te schreeuwen voordat ik zelfs maar mijn snorkel had uitgespuugd, tot groot plezier van mijn metgezellen.
Ik riep "Omonti! Omonti!" en ze beseften al snel dat ik geen grapje maakte. Een van de jongens pakte zijn camera en we waren nog een half uur bezig met zoeken naar de vis, maar het mocht niet baten. Op dit punt liep ik ernstig gevaar onderkoeld te raken en mijn metgezellen dwongen me het water uit omdat ik oncontroleerbaar trilde. Maar het risico en het ongemak waren het waard. Ik had één van de weinige foto's ooit gemaakt van een zeldzame cichlide in het wild!
