Informatief

Het is niet altijd gemakkelijk om de soorten uit het geslacht Thorichthys op naam te brengen, maar de meest hardnekkige naams-crisis ondervindt toch wel de soort uit het Papaloapanbekken. Moeten we deze nu Thorichthys maculipinnis of toch Thorichthys ellioti noemen? Aquariumhouders hebben deze vis tot 1996 Thorichthys ellioti genoemd.

Als herkomstland van cichliden geniet Uruguay bij de meeste aquariumhouders weinig bekendheid en op de wereldkaart van de liefhebberij wordt dit land hooguit aangemerkt als een soort van „twijfelgeval“. Dat is merkwaardig wanneer we bedenken dat daar een hele reeks van interessante, bij sommige specialisten zelfs in hoog aanzien staande, soorten wordt aangetroffen. Het gaat dan bijvoorbeeld om vertegenwoordigers van de geslachten Gymnogeophagus en Crenicichla.

Dit is het derde deel van de reis van Erwin Schraml in Namibië. Het verhaal gaat met een korte terugblik weer verder waar hij gebleven was met vertellen.

Toen ik in 1992 bij Michel Keijman voor de eerste keer kennismaakte met deze majestueuze vissen, bekroop mij direct een groot verlangen om hen zelf een keer te mogen verzorgen. De grootte van de vissen, hun elegante wijze van zwemmen en de aparte kleur en tekening troffen me op een bijzondere manier. Dit kwam denk ik, doordat deze vissen er heel anders uitzagen dan de meeste Midden- Amerikaanse cichliden die ik op dat moment kende. 

Xenotilapia papilio werd nog niet zo lang geleden ontdekt en beschreven door Heinz Büscher (1990), één van de sprekers op de Nationale CichlidenDag van oktober 2012. De eerstbeschrijving is te vinden in DATZ 43(5): 289-293. Het is een klein blijvende soort (man 9 cm, vrouw 7-8 cm). Hoewel de eerste exemplaren werden gevonden op een diepte van ongeveer 3 meter, komt de soort toch over het algemeen in dieper water (tot 40 meter) voor, en wel in een sedimentrijk rotsachtig biotoop.

Er is al veel geschreven over de texas- of parelmoercichlide, Herichthys cyanoguttatus, de enige cichlidensoort die endemisch is voor de Verenigde Staten van Noord-Amerika en die, tezamen met ‘Cichlasoma’ beani, de soort is die het verst noordelijk op dit continent wordt aangetroffen. H. cyanoguttatus is ook een van de cichliden die al erg lang in aquaria worden gehouden, tenminste in de V.S.

Het geslacht Otopharynx bestaat uit een grote en tamelijk succesvolle groep cichlidensoorten die endemisch zijn voor het Malaŵimeer. Het bevat bekende en minder bekende soorten. Een in de aquariumwereld enigszins onderbelichte soort is Otopharynx selenurus, een opmerkelijke verschijning binnen het geslacht Otopharynx. Deze soort wordt door sommigen ook wel als het zwarte schaap van het geslacht gezien. Of dat ook terecht is zal uit het verdere verloop van dit artikel blijken. 

Otolieten kunnen een belangrijke rol spelen bij het oplossen van problemen op verschillende niveaus van de systematiek der cichliden. Pieter Gaemers behandelt de terminologie van otolieten, de kenmerken en seksuele dimorfie van cichlidenotolieten, het verschil in de otolieten bij wilde en nagekweekte cichliden en het herkennen van soorten, genera en hogere categorieën.

Het gehele artikel is te lezen als u ingelogd bent.

Zowel Oktober als November waren drukke maanden voor de NVC. Naast de Nationale Cichlidendag op 8 november stonden de beurzen Aquavaria en Vivarium 2014 op het programma.

Aquavaria

De zandbewonende cichliden van het Tanganjikameer worden onder de loep genomen door Georg Zurlo.

Het complete artikel is alleen te lezen als u bent ingelogd.